Rozdział 16

"Zrób co się da, co tylko się da,

Niech nasza bajka trwa,

Chcę jak księżniczka z księciem mknąć, po niebie.

Przez siedem mórz, gór, ulic i rzek,

Gdy inni mówią nie, 

Będziemy biec, do siebie. "

Czwartek. Niecały tydzień od zdobycia mistrzostwa. Dzień grila u Sagana. Dziewczyna stała przed szafa zastanawiając się co ubrać. Niby to tylko takie zwykłe spotkanie w gronie znajomych, lecz ona nie chciała zrobić wstydu swojemu chłopakowi.

- Julka, jesteś gotowa? Za 30 minut jedziemy! – rzekł kiedy wszedł do mieszkania.

- Może byś się tak najpierw przywitał?  - odkrzyczała mu

-  No cześć kochanie – powiedział przytulając ją od tyłu – Lepiej?

- Znacznie. Nie można było tak od razu?

- Nie – odpowiedział z uśmiechem. – To jak gotowa jesteś?

- Nie widzisz, ze nie? Nie wiem co założyć…

- Przecież wyglądasz ślicznie.

- Jasne… szczególnie,  że nie mam na sobie bluzki.

- Jak dla mnie możesz tak iść

 - Zboczeniec! – powiedziała i uderzyła chłopaka w ramię.

- 20 minut – wymamrotał i poszedł przywitać się z Kamilem, a ona nadal stała przed szafa i nie wiedziała co założyć.  Po 10 minutach zdecydowała się na to. Przebrała się wiec i zeszła do chłopaków, których zastała siedzących przed TV i grających  w playstation.

- Julka, on oszukuje! – odezwał się Kamil

- Czemu?

- Bo przegrywa… Już drugi raz, a ja nie jestem taki dobry żeby wygrać

- Widocznie jesteś – poczochrała jego włosy – To co, jedziemy?

- Jeszcze 5 minut

- I mówi to ten, który mi odliczał czas

- Musimy skończyć grać

- Oczywiście… to wy sobie grajcie a ja idę do samochodu. Jedziemy moim. – powiedziała i wyszła

- Może ja poprowadzę?

- Niby czemu? Sadzisz, że jestem złym kierowcą?

- Nie, ale nie wiesz gdzie jechać.

- to mi powiesz, kochanie

- Trzeba jechać przez to skrzyżowanie obok sklepu papierniczego

- Dobra, ty prowadzisz – powiedziała i przesiadła się.

Po kilku minutach byli w domu przyjaciela Kuby. Razem ze swoją żoną bardzo ciepło ich przywitali i zaprosili do środka.

- Chłopaki bawią się na podwórku – powiedziała Kamila – zaprowadzić?

- Myślę, ze trafimy – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się serdecznie.

- No to idź i pobaw się grzecznie z kolegami – rzekłam, zostawiłam Kamila i poszłam do reszty, a konkretnie do kuchni, gdzie aktualnie znajdowała się większość partnerek piłkarzy.

-  I jak wam się układa? – zapytała Ola

- Jest cudownie, co tu dużo mówić. Kuba jest taki kochany.  A u ciebie jak tam? Mówiłaś, ze mieliście ostatnio jakiś kryzys.

- Tak.. – wyraźnie posmutniała – Michał przychodził ostatnio późno do domu i ogólnie jakoś się miedzy nami psuło. Teraz jest lepiej, ale nie tak jak dawniej. Wiecie ja boję się mu powiedzieć, ze jestem.. w ciaży

- Naprawdę? Gratulacje – powiedziały przytuliły Olę.

- Powiedz mu. Na pewno się ucieszy – rzekła Edyta

- Mam nadzieję. A ty, Kamila jak powiedziałaś Markowi, że jesteś w ciąży?

- Pewnego dnia przyszedł do domu wypity i ja nie wytrzymałam. Zaczełam na niego krzyczeć, ze zachowuje się jak dziecko, a za chwilę zostanie ojcem i zamknęłam się w pokoju. Rano, kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam, że siedział pod nimi całą noc. Przytuliłam się do niego, a on obiecał mi, ze już nie będzie tyle pił, i że bardzo się cieszy

- Nie wierzę.. Marek wypity?

- No  widzisz. Dotrzymał słowa

- Tak. Bardzo się z tego cieszę

- W sumie zabawna historia

- Uwierz, ze mi wtedy nie było do śmiechu, ale teraz  obracamy to w żart.

- To co, Ola? Powiesz mu?

- Powiesz mi o czym? – zapytał Michał, który akurat wszedł do kuchni

- O tym, ze… mam zamiar zdawać na prawo jazdy.

- Ale na to chyba  nie potrzebujesz mojej zgody?

- Nie… chciałam po prostu, żebyś wiedział

- Ok – powiedział, wziął kilka piw i wrócił do chłopaków

- Widzicie… Jakoś nie za bardzo się przejmuje tym co ja robie – rzekła, a Julka z Moniką od razu ja przytuliły.

- Chodźcie do chłopaków – powiedziała Edyta.  – Niech przypomną sobie, ze maja dziewczyny

- Całkowicie się z tym zgadzam – powiedziała Kamila i wszystkie udały się na podwórko.

Wszyscy znakomicie się bawili. Nawet Julia zaczęła się swobodnie czuć w gronie znajomych swojego chłopaka, którzy teraz stali się jego znajomymi. W pewnym momencie ktoś potknął się i wylał swoje piwo na bluzkę Julii.

- Przepraszam, to niechcący, odkupię…

- Spokojnie, to tylko piwo, wyschnie – odpowiedziała z uśmiechem

- Mówiłem Ci, ze masz przyjść bez koszulki! – odezwał się Kosecki

- Jeszcze czego, za dużo byś chciał – odpowiedziała

- Masz – rzekł dając jej swoja koszulę, tym samym psując swoja misterna stylizację. Teraz został w samym podkoszulku. – Przebierz się.

- A może ja nie chcę?

- Ok, możesz chodzić tak, być mokra i śmierdzieć piwem

- A co jeśli ja tak lubię?

- Widzicie? Chciałem dobrze, a tak się tak do mnie odzywa

- Daj to głupku

- Ale tak za darmo?

- A co byś chciał?

- Na przykład buzi – odpowiedział, a dziewczyna dala mu całusa i poszła się przebrać

-  Ślicznie wyglądasz – powiedział, kiedy wróciła

- Nawet wygodna. Chyba ci ja zarekwiruję.

- Kupie ci nową

- Ja chcę koniecznie tą.

- No tak, bo moja

- Głupek – powiedziała , usiadła mu na kolanach i pocałowała go.

Michał obserwował wszystko i zdał sobie sprawę, ze pomiędzy nim a Olą ostatnio źle się dzieje. Zrobiło mu się strasznie przykro z tego powodu. Podszedł do nie i pocałował ją

- A to za co? – zapytała

- Bo cie kocham. Przepraszam, ze ostatnio byłem taki…

- Kochasz mnie?

- Najmocniej na świecie!

- Muszę Ci coś powiedzieć – przerwała

- Wiem, zdajesz prawo jazdy

- Nie, to nie to. Ale nie zostawisz mnie?

- Nigdy, a teraz mów, bo zaczynam się denerwować

- Jestem w ciąży – szepnęła w klatkę piersiową chłopaka

- Naprawdę?  Nawet nie wiesz jak się cieszę – chwycił dziewczynę i okręcił wokół siebie. – Słyszeliście? Będę ojcem!

- No stary, gratulacje. Teraz to trzeba opić – powiedział Rzeźniczak otwierając kolejna butelkę. 

~***~

No hej! :D

Chciałam dodać wczoraj, ale nie wyrobiłam się przed urodzinami :(

Mam nadzieję, Wam się spodoba :)

Miłego czytania!

Komentujcie, bo to dla mnie bardzo ważne :D

Buziaki ;**

Anonimka/ J ;**